Archive for October, 2014

De uiterst goede nachtrust fleurt ons terug op en na een verkwikkende douche nemen we een minibusje naar het centrum. We gaan op zoek naar wat we nodig hebben, voorlopig een nieuwe gps. Via een lokale markt en de nodige artisanale winkeltjes, straatjes op en af, die je compleet uitputten ( let wel La Paz één van de hoogste steden ter wereld), komen we aan de, door het tourist information opgegeven, electronica zaken. Het lijkt wel de Offerandestraat op zijn slechts. Géén gps te vinden! Het zij zo. Eerlijk gezegd gun ik hen geen Boliviano meer.
Ook het geroemde ‘international ‘shoppingcenter stelt geen bal voor, buiten security lopen we er zo goed als alleen. Aanbod nul!
Shana kikkert stilaan op en een uiterst lekkere chocolade milkshake en een goede maaltijd dragen hieraan bij. We brengen haar ipad binnen in een computerwinkel voor herstel. Terwijl we wachten ontplooit zich een nooit gezien tafereel voor onze ogen. Vandaag is het Halloween en de stad is plots compleet verzadigd van in Halloween verklede ouders en kinderen, heksjes, gruwelijk geschminkte horrorfiguurtjes die met honderden de winkels afgaan voor snoepjes. De omgeving lijkt wel veranderd in een horrormovie en iedereen heeft echt zijn best gedaan er zo gruwelijk mogelijk uit te zien. Ontzettend grappig!

Afgelegde afstand         0 km
Totale afstand      29093 km

06h00. Rotnacht! De adrenaline in ons lijf heeft ons de ganse nacht wakker gehouden. In alle stilte, om de mensen in hun slaap niet te storen, vertrekken we dan maar. In mineur!  Het noodlot blijft ons echter achtervolgen. ABS en TC resetten zich niet. Onze voorraad Chileense diesel van 60 liter is bijna op en noodgedwongen moeten we opnieuw Boliviaanse tanken. We stoppen aan een tankstation en vragen 30 liter. Dat kan doch aan méér dan drie keer de Boliviaanse prijs. We trachten te marchanderen maar er is geen enkele opening. We worden verwezen naar 4km verder. Geen diesel zeggen ze daar, maar we geloven er niets van. Verder dan maar naar de volgende. We schuiven in het station aan achter een klein busje dat staat te tanken. Het is aan ons maar men weigert ons brandstof te geven. Wat? We hebben een vreemde nummerplaat dus geen brandstof. De man is gewoon bot en ik moet me écht inhouden om hem geen dreun te verkopen. Voor Shana is het gewoon te veel en ze begint opnieuw te huilen. Ze heeft genoeg van de Bolivianen en wil zo vlug mogelijk het land uit. Terug dan maar naar het eerste tankstation aan drie maal de gangbare prijs. De man legt uit dat het niet zijn fout is maar dat ze moeten vanwege de overheid.  Wat inderdaad zo is blijkt later.
Mooi is dat! Heel uitnodigend ook! Wat mij betreft f*** the Bolivian government!

Maar nog zijn we niet uit de problemen. De nieuwe achterremmen piepen plots bij elke druk op het rempedaal. Ik wil mijn remschijf niet beschadigen en besluit juist voor La Paz dit even te laten nazien. We stoppen bij een remspecialist. De achterwielen worden eraf gehaald en de randen van de nieuwe remblokken worden lichtjes bijgeslepen. Een half uurtje later en omgerekend 2€ armer zijn we weer op weg. Het piepen is zo goed als bijna helemaal verdwenen en we kunnen weer. Hopelijk is het nu voor lange tijd!

De oude gps brengt ons enkel naar La Paz maar verder moeten we het zelf maar doen. Nu is La Paz, de huidige hoofdstad van Bolivië geen klein stadje en ligt het in feite in een grote canyon. De huizen lijken tegen de flanken aangekleefd en vormen een neerwaartse golf naar het dal toe. We weten waar naartoe, een overland hotel, dus al vragend dwarsen we de totale stad recht naar onze bestemming. In de tuin van het Zwitserse hotel staan nog enkele overlanders met hun wagens maar we hebben voorlopig geen tijd voor kennismaking. Eerst enkele dringende problemen oplossen. Mijn kabels van ipad en laptop zijn ook gestolen en die moeten dringend worden aangeschaft.  Dat lukt ons nog dezelfde dag.  Eén probleem al opgelost. In de veilige omgeving van het hotel komen we stilaan tot onszelf en na de slechte vorige nacht vallen we letterlijk als een blok in slaap.

Afgelegde afstand      368 km
Totale afstand        29093 km

De auto is klaar! We betalen de op voorhand afgesproken prijs van omgerekend bijna 100 €.  Rekening houdend dat er o.a.10 liter dure synthetische olie is in gegaan, valt dit toch nog wat mee. Raoul krijgt nog een mooie tip en met een God Bless you van zijnentwege rijden we de stad uit richting La Paz. Met de nieuwe propere diesel verdwijnt de vettige rookpluim en de wagen heeft precies een tweede adem gekregen. Nog niet de volle 100% maar daar zal de hoogte, tussen 3000 en 4000m wel mee te maken hebben. In elk geval is het stukken beter dan voordien. De rit is lang en de mogelijkheid tot eten tussen de twee steden is zowat onbestaand. We moeten toch terug langs Potosí en omdat we de binnenstad kennen besluiten we daar een stukje te gaan eten. Het is 14h00 en we parkeren de auto in een drukke straat vol rondlopende mensen. Om 15h00 keren we terug. Shana loopt, iets voor me, op het voetpad en ik loop de laatste meters via de rijweg. Terwijl ik de sleutel in het slot steek zie ik Shana wit wegtrekken en in een huilbui schieten. Haar deur staat tegen, de inhoud van het handschoenvakje over de vloer verspreid en de metalen, afgesloten cubbybox opengebroken. De inhoud is verdwenen! Er is ingebroken in onze auto en de buit is niet niks. Fototoestel, GoPro, de nieuwe gps, een oude ipod en onze twee rugzakken zijn verdwenen. Gelukkig zitten de laptops, Ipads en mijn filmcamera nog in de zwaar beveiligde en onaangeroerde schuif achteraan. Waarom de rest daar ook niet gestoken?
De GoPro en fototoestel hebben we constant nodig, ook de gps. De ipod zit vast aan de radio maar de  kabel is stukgetrokken. Nu kan je ook op straat lopen met de dingen in je rugzak maar dan loop je het risico persoonlijk overvallen te worden. Zeker geen aanrader! Alles in de schuif steken dan maar? Maar dat kan je niet altijd ongezien en riskeer je een poging tot inbraak op de schuif met een nog grotere buit tot gevolg.  We zijn beiden aangedaan en Shana komt maar niet uit haar huilbui van woede en ongeloof. Vijfenveertig duizend kilometer met Jonathan door Oost Europa en Afrika zonder enig probleem en nu op een uurtje afwezigheid, in een drukke straat, alarm op de wagen, cubbybox afgesloten mét slot en toch! Ik tracht kalm te blijven en Shana te troosten. Het fototoestel is oud en van Jonathan en mij. De GoPro heeft ze echter van haar mama gekregen. De NorthFace rugzak van iemand anders. Ze is er het hart van in en totaal van streek. We zijn hiervoor niet verzekerd en aangifte doen is nutteloos. Bij het instappen merk ik naast mijn zetel een groot en breed steekmes, wellicht hebben ze hiermee de boel opengebroken.  Ik troost me met de gedachte dat het mogelijk ook anders had kunnen verlopen. We verlaten Potosí met een uitzonderlijk slecht gevoel en rijden verder naar La Paz. Even buiten de stad worden we tegengehouden door de politie. Ze willen documenten zien. De agent krijgt Shana in de gaten die wenend en totaal ontredderd naast me zit. De agent wil weten wat er gaande is. Shana brengt hem op de hoogte, de man heeft medelijden en  laat ons zonder meer vertrekken.
Terwijl we verder rijden lukt het me Shana een beetje te troosten en bekijken we onze opties. Voor foto’s en korte films hebben we nu enkel nog een gsm, we hebben nog mijn filmcamera, rugzakken moeten we gaan kopen. We diepen onze oude gps op en besluiten in afwachting van een nieuwe deze te gebruiken voor wat nog kan. Wellicht zal ook een fototoestel moeten worden aangekocht en een nieuwe GoPro. In La Paz bekijken we even wat we kunnen vinden. Het dringt niet onmiddellijk, voorlopig moeten we maar onze plan trekken.
Spijtig genoeg hebben we nu een constant onveiligheidsgevoel en dat moet de komende dagen slijten. We gaan de cubbybox verstevigen en extra beveiligen want we zijn nog niet thuis. Dit kan nog gebeuren!

In een piepklein dorpje, ver weg van alle drukte, vragen we voor een veilige plaats om te slapen. Het kan! Maar we zijn te alert en doen eigenlijk geen oog dicht. De hele nacht liggen we wakker en luisteren naar elk klein geluidje en de straathonden die een aanval plegen op de vuilnisbak waarin we vervallen ijsroom hebben gedeponeerd.

Afgelegde afstand       338 km
Totale afstand         28725 km